Ofte blir jeg spurt av folk på skolen om hvordan jeg kan tro på en Gud jeg ikke ser. En jeg aldri har hilst på eller sett et bilde av. En jeg ikke kan snakke med. En som ikke er synlig.
Og det hender jo da at jeg kunne tenkt meg at Gud var en fyr jeg kunne vise frem.
”Øy, se her”, liksom. Her er Han. Jeg kødder ikke. Han finnes.
Det hadde vært litt deilig om Gud kunne bevises.
Samtidig hadde han ikke vært den helt store Guden om jeg, med min treer i matte kunne bevise Hans eksistens. Hallo! Det hadde virkelig vært en stusselig Gud.
Men, uansett, jeg tror - at han finnes.
Jeg kan ikke se han.
Jeg har ikke møtt noen engel i dusjen
Jeg får ikke alt jeg ønske meg til jul.
Men jeg tror. Det er jeg helt sikker på.
Det kjennes så riktig at det er en som står bak. En som har kontroll. En som har en plan. Eller en mening med alt. En Gud som bryr seg. En Gud som kjenner meg.
Og jeg opplever faktisk at Gud er synlig, jeg.
Hvor skulle ellers all denne godheten jeg opplever komme fra?
Den må jo komme fra et sted.
Som når Vibeke følger meg hjem etter kor-øvelsen fordi jeg ikke vil gå alene om kvelden.
Eller når ting ikke er så bra, og mamma ser meg i øynene og sier «Vet du hva, dette klarer vi, dette kommer vi oss gjennom!»
02 november, 2011
11 oktober, 2007
Stencil goodness!
Som tittelen antydar er dette ein rein spinoff frå Andreas' innlegg. Les det først, - fortset her når du er ferdig. Seriøst, det vil gi den beste opplevinga.
...
Sånn. Bra.
Som Andreas skreiv har vi begynnt med noko nytt her i Heimdalsgate 6: stensilgraffiti. Eg har hatt lyst til dette i 3-4 år, men ikkje gjort noko med det før no. Det hjelper godt å ha ein entusiastisk Andreas i huset.
100x33cm på 100x50cm lerret. Eitt lag.
Det var dette verket Andras prata om. Eg har og laga eit eksemplar til mamma og pappa, som heng på veggen heime i Ørsta. No er eg på jakt etter ny inspirasjon, og trur eg vil fortsette å publisere bileter av ferdige produkt her på bloggen. Det er kanskje ein kjip måte å ta opp att blogging på, men betre enn ingenting.
...
Sånn. Bra.
Som Andreas skreiv har vi begynnt med noko nytt her i Heimdalsgate 6: stensilgraffiti. Eg har hatt lyst til dette i 3-4 år, men ikkje gjort noko med det før no. Det hjelper godt å ha ein entusiastisk Andreas i huset.
100x33cm på 100x50cm lerret. Eitt lag.
Det var dette verket Andras prata om. Eg har og laga eit eksemplar til mamma og pappa, som heng på veggen heime i Ørsta. No er eg på jakt etter ny inspirasjon, og trur eg vil fortsette å publisere bileter av ferdige produkt her på bloggen. Det er kanskje ein kjip måte å ta opp att blogging på, men betre enn ingenting.
20 januar, 2007
Dynamic Part Two
Det har gått ein dag og kommentarane "strøymer" på. Vel, i alle fall nok til å diskutere vidare.
Eg trur kanskje eg bør skrive ein disclaimer, eller kva det no heiter på norsk. Det er viktig at du ikkje tek meg som ein som trur han har svara. Det er mange spørjeteikn i innlegga mine, og det er nettopp fordi eg undrar og spør. Dersom eg kan få tankar ut av hovudet og samtidig få andre til å tenke, er eg meir enn nøgd. Sånn, det var godt å få sagt. Over til saka.
Det blei nemnt at vi er forskjellige og passar difor ikkje alle inn i same kyrkjesamfunn. I Noreg ser vi ein variasjon i uttrykket frå kyrkje til kyrkje, der sjølv ikkje det mest karismatiske eg har opplevd heime er i nærleiken av galskapen her i unaiten. Eg reagerar på denne variasjonen, som sagt, sidan vi alle har det same å glede oss over. Kvifor er nokon "gladare" enn andre, og kvifor slepp vi ikkje ut den gleda vi har i hjartet, slik som her?
Eg klarte av ein eller annan grunn å utelate eit viktig argument i forrige innlegg: Når eg har skreve at vi har besøkt kyrkjer, kan det kanskje virke som om vi kun går i Gods Gospelchurch of Crazyness in The Holy Ghost. Dette er ikkje tilfelle. Vi har besøkt pinsevener, tradisjonelle baptistar, Full Gospel-baptistar og til og med katolikkar. And guess what: uttrykket er heilt likt over alt! Dei er verkeleg like over-the-top entusiastiske kor enn vi går. Talene er like intense, dansinga, hoppinga og ropinga er den same, musikken sparkar like hardt. Over alt. Dei er nok ueinige i store teologiske spørsmål her og, men dei er alle kristne, dei har alle evig liv, dei blir alle velsigna. Dei er frelst, ergo: party!
Sjølvsagt handlar dette mykje om kultur, ikkje minst forskjelen på svart og kvit. Men samtidig har vi desse snåle variasjonane heime. For å sette det på spissen: du kan velge kyrkje alt etter kor mykje glede du er ute etter å vise. Dersom du går i statskyrkja, i alle fall slik eg kjenner den, og tek til å rope "amen!" og strekke hendene i véret, er du på feil stad. Ro deg ned, liksom. Dårleg val. Gå heller ned på Fila', - der får du lov.
Er det eg som er sær? Det kan diskuterast i det uendelege kva kyrkjer skal akseptere og ikkje: homofili, sambuarskap og alt det der. Men at det fins normer for glede i Kristus, det blir for mykje for meg.
Så står eg her da, i ei svart kyrkje. Det kokar i forsamlinga. Tordenet frå podiet vrenger ut av høgtalarane. Trommisen knekk stikker. Eg er lunken, framleis under norsk lov. Frelse: Slepp eg meg ikkje laus fordi eg ikkje har fatta det enno, eller fattar eg det ikkje fordi eg ikkje slepp meg laus?
Som ikkje-kristen blei mitt møte med frelsen som ein introduksjon til eit konsept. Det tok eitt og eit halvt år før eg forsto konsekvensane av frelse, og effekten det har. Eitt og eit halvt år. Eg høyrte om frelse, eg fekk høyre at eg var frelst, men det blei med det. Det viste jo ikkje på folk. Den gleda eg klarte å sjå hjå kristne vener, var gleda over mange oppmøtte på ungdomsklubben, over brownies og trygt og godt sosialt samver. Eg óg gledde meg over dette. Pynt. Kva såg ungdommane i meg?
Det eg ser her, er så totalt motsett. Folk kjem på møtet, stiller seg opp, ser rett fram og fokuserar på Jesus. Det er Han det handlar om, kva Han gjorde, kva Han gjer i dag. Alt det andre kan vente. Pastor må stadig ta pauser fordi han kom i skade for å nemne "salvation" eller "the cross", så applaus og begeistra tilrop må få lagt seg først.
Tenk om ungdommane og mine ikkje-kristne vener kunne sett ei slik glede i meg. Tenk om det viste. Tenk om eg var som desse fattige, svarte, som sprudlar over av begeistring for Jesus. Eg føler meg lunken.
Greit nok, eg veit ikkje om nokon der oppe i himmelen bryr seg stort om eg kviskrar eller ropar, sit stille eller dansar, men ein ting er sikkert: eg har meir på innsida enn det som kjem ut, og Han fortener alt!
Eg trur kanskje eg bør skrive ein disclaimer, eller kva det no heiter på norsk. Det er viktig at du ikkje tek meg som ein som trur han har svara. Det er mange spørjeteikn i innlegga mine, og det er nettopp fordi eg undrar og spør. Dersom eg kan få tankar ut av hovudet og samtidig få andre til å tenke, er eg meir enn nøgd. Sånn, det var godt å få sagt. Over til saka.
Det blei nemnt at vi er forskjellige og passar difor ikkje alle inn i same kyrkjesamfunn. I Noreg ser vi ein variasjon i uttrykket frå kyrkje til kyrkje, der sjølv ikkje det mest karismatiske eg har opplevd heime er i nærleiken av galskapen her i unaiten. Eg reagerar på denne variasjonen, som sagt, sidan vi alle har det same å glede oss over. Kvifor er nokon "gladare" enn andre, og kvifor slepp vi ikkje ut den gleda vi har i hjartet, slik som her?
Eg klarte av ein eller annan grunn å utelate eit viktig argument i forrige innlegg: Når eg har skreve at vi har besøkt kyrkjer, kan det kanskje virke som om vi kun går i Gods Gospelchurch of Crazyness in The Holy Ghost. Dette er ikkje tilfelle. Vi har besøkt pinsevener, tradisjonelle baptistar, Full Gospel-baptistar og til og med katolikkar. And guess what: uttrykket er heilt likt over alt! Dei er verkeleg like over-the-top entusiastiske kor enn vi går. Talene er like intense, dansinga, hoppinga og ropinga er den same, musikken sparkar like hardt. Over alt. Dei er nok ueinige i store teologiske spørsmål her og, men dei er alle kristne, dei har alle evig liv, dei blir alle velsigna. Dei er frelst, ergo: party!
Sjølvsagt handlar dette mykje om kultur, ikkje minst forskjelen på svart og kvit. Men samtidig har vi desse snåle variasjonane heime. For å sette det på spissen: du kan velge kyrkje alt etter kor mykje glede du er ute etter å vise. Dersom du går i statskyrkja, i alle fall slik eg kjenner den, og tek til å rope "amen!" og strekke hendene i véret, er du på feil stad. Ro deg ned, liksom. Dårleg val. Gå heller ned på Fila', - der får du lov.
Er det eg som er sær? Det kan diskuterast i det uendelege kva kyrkjer skal akseptere og ikkje: homofili, sambuarskap og alt det der. Men at det fins normer for glede i Kristus, det blir for mykje for meg.
Så står eg her da, i ei svart kyrkje. Det kokar i forsamlinga. Tordenet frå podiet vrenger ut av høgtalarane. Trommisen knekk stikker. Eg er lunken, framleis under norsk lov. Frelse: Slepp eg meg ikkje laus fordi eg ikkje har fatta det enno, eller fattar eg det ikkje fordi eg ikkje slepp meg laus?
Som ikkje-kristen blei mitt møte med frelsen som ein introduksjon til eit konsept. Det tok eitt og eit halvt år før eg forsto konsekvensane av frelse, og effekten det har. Eitt og eit halvt år. Eg høyrte om frelse, eg fekk høyre at eg var frelst, men det blei med det. Det viste jo ikkje på folk. Den gleda eg klarte å sjå hjå kristne vener, var gleda over mange oppmøtte på ungdomsklubben, over brownies og trygt og godt sosialt samver. Eg óg gledde meg over dette. Pynt. Kva såg ungdommane i meg?
Det eg ser her, er så totalt motsett. Folk kjem på møtet, stiller seg opp, ser rett fram og fokuserar på Jesus. Det er Han det handlar om, kva Han gjorde, kva Han gjer i dag. Alt det andre kan vente. Pastor må stadig ta pauser fordi han kom i skade for å nemne "salvation" eller "the cross", så applaus og begeistra tilrop må få lagt seg først.
Tenk om ungdommane og mine ikkje-kristne vener kunne sett ei slik glede i meg. Tenk om det viste. Tenk om eg var som desse fattige, svarte, som sprudlar over av begeistring for Jesus. Eg føler meg lunken.
Åp 3:14: Jeg vet om dine gjerninger – du er verken kald eller varm. Om du bare var kald eller varm! Men du er lunken, ikke varm og ikke kald. Derfor skal jeg spytte deg ut av min munn.
Greit nok, eg veit ikkje om nokon der oppe i himmelen bryr seg stort om eg kviskrar eller ropar, sit stille eller dansar, men ein ting er sikkert: eg har meir på innsida enn det som kjem ut, og Han fortener alt!
18 januar, 2007
Dynamic
Lik "talen" til presten her om dagen trur eg dette blir eit dynamisk innlegg. Ingen plan. Se hva som skjer!
Vi har gira litt ned her borte, føler eg. Véret er kaldare, shortsen er lagt tilbake i kufferten og bassenget blir kun brukt til å kaste kvarandre i. Dagane går mykje i det same: frukost, kanskje ein spelejobb, shopping og ny spelejobb på kvelden. Vi går mykje og ventar på neste event, kva det no enn er.
Det er stor variasjon i gigane, dog. Alt frå higschools til store kyrkjer med hundrevis av folk til små kyrkjer med plass til ein handfull. I går kveld øvde vi med Arc Singers, eit kor vi har jamn kontakt med. Dei er i ein heilt annan liga enn oss, men det er gøy å oppleve ekte, grom gospel på nært hald. Vi skal synge saman på ei gudsteneste på søndag.
...
Edit draft
Hoho, dette ser ikkje de som les, men etter at eg skreiv "søndag." lagra eg innlegget som ein kladd og for på møte i Beacon Light Baptist Church, og gjett om eg må skrive litt om det!
Under overskrifta White Men Can't Jump klaga eg over korleis vi nordmenn held inne gleda, korleis vi ikkje gir Gud ros og begeistring i den grad han fortener. Eg har tenkt mykje på dette dei siste dagane, for her ser eg dagleg korleis det kan- og etter mi meining bør vere.
Dette står i GT, mann, - det er ei stund sidan. Når såg du sist ein kristen danse av all kraft? Har vi mindre å glede oss over enn dei? Det var kanskje hakket meir konkret for dei å sjå Rødehavet sluke ein hær, enn det er til dagleg for nokre av oss, men Gud har fridd oss i like stor grad eller meir, - dei var under lova, stakkars.
Når såg eg sist ein kristen danse av all kraft? Det er ikkje lenge sidan. Men det var her, - i skitne, fattige New Orleans.
På møtet no nettopp, blei det tala om "Hindering Spirits". Kva er eit hinder, korleis identifisere det, deale med det, sleppe det og kome seg vidare. Bodskapen var klar: search and destroy. Generellt veldig bra, matnyttig og inspirerande. Spesiellt ein del av talen traff ekstra godt: Han tok for seg konkrete eksempel frå sitt eige liv, og eitt av dei lydde omtrent slik:
Salen reiste seg i eit stort, felles amen!
Men er dette med dans, jubel og glede noko for alle? Mamma og pappa seier det er bra dei forskjellige kyrkjesamfunna uttrykker seg på forskjellige måtar, - for vi er jo så forskjellige. Nokre stadar sit dei benkeradene og resiterar ferdigskrevne bøner, nokre stadar ber dei høgt og fritt, andre stader ber dei i tunger. Nokre stadar syng dei hymner etter kyrkjeorgel, nokre stadar med kassegitar, andre stadar med full vreng. Nokre stadar sit dei, nokre stadar er det lov å stå, andre stadar dansar dei av full kraft.
Alt dette er vel og bra, men for meg er det noko som skurrar. Er vi eigentleg forskjellige? Eg meiner, vi er vel alle frelst frå både lova og døden? Så forskjellig som vi oppførar oss, skulle ein nesten tru at vi ikkje trur på det same.
Desse forskjellige kyrkjesamfunna - dei forkynner det same bodskapet, sant? Dersom svaret er ja, må det nesten bety at veldig, veldig mange sit inne med store mengder undertrykt glede, - dei går i kyrkjesamfunn som ikkje opnar for å uttrykke gleden over bodskapet det sjølv forkynner.
Ta f.eks. statskyrkja, slik eg kjenner den. Ganske moderat entusiasme, for å seie det slik. Om så ein einaste medlem i ein slik kyrkjelyd kjenner på gleden over Jesu frelse, men ikkje får rom til å uttrykke seg ... trist. Han eller ho er på feil stad.
Det er då det slår meg at eg er ein av desse. Eg står i hengemyra. Det er eit hinder, og eg ser no kva eg går glipp av. Er eg på feil stad? Kva kan eg gjere?
Kva skjer når heimelaget scorar? Alle går av skaftet, jublar, hoppar, dansar og brølar. Alle.
Kva skjer når nokre av desse supportarane går i kyrkja dagen etterpå? Du veit svaret.
Er ikkje den daglege velsigning frå Gud hakket større enn 1 - 0? Er ikkje frelse frå synd og evig liv hakket større enn cupfinalen? Vi er kanskje forskjellige, men vi heiar alle på det same laget og har like stor grunn til å feire.
Vi har gira litt ned her borte, føler eg. Véret er kaldare, shortsen er lagt tilbake i kufferten og bassenget blir kun brukt til å kaste kvarandre i. Dagane går mykje i det same: frukost, kanskje ein spelejobb, shopping og ny spelejobb på kvelden. Vi går mykje og ventar på neste event, kva det no enn er.
Det er stor variasjon i gigane, dog. Alt frå higschools til store kyrkjer med hundrevis av folk til små kyrkjer med plass til ein handfull. I går kveld øvde vi med Arc Singers, eit kor vi har jamn kontakt med. Dei er i ein heilt annan liga enn oss, men det er gøy å oppleve ekte, grom gospel på nært hald. Vi skal synge saman på ei gudsteneste på søndag.
...
Edit draft
Hoho, dette ser ikkje de som les, men etter at eg skreiv "søndag." lagra eg innlegget som ein kladd og for på møte i Beacon Light Baptist Church, og gjett om eg må skrive litt om det!
Under overskrifta White Men Can't Jump klaga eg over korleis vi nordmenn held inne gleda, korleis vi ikkje gir Gud ros og begeistring i den grad han fortener. Eg har tenkt mykje på dette dei siste dagane, for her ser eg dagleg korleis det kan- og etter mi meining bør vere.
2Mos 15:20-21: "Så tok profetinnen Mirjam, søster til Aron, en tromme i hånden, og alle kvinnene fulgte etter henne, slo på tromme og danset. Mirjam sang fore: «Lovsyng Herren, for han er høy og herlig ..."
2Sam 6:5: "David og hele Israel danset av all kraft for Herrens ansikt, og de sang til toner fra lyrer og harper, trommer og cymbler og trompeter."
Dette står i GT, mann, - det er ei stund sidan. Når såg du sist ein kristen danse av all kraft? Har vi mindre å glede oss over enn dei? Det var kanskje hakket meir konkret for dei å sjå Rødehavet sluke ein hær, enn det er til dagleg for nokre av oss, men Gud har fridd oss i like stor grad eller meir, - dei var under lova, stakkars.
Når såg eg sist ein kristen danse av all kraft? Det er ikkje lenge sidan. Men det var her, - i skitne, fattige New Orleans.
På møtet no nettopp, blei det tala om "Hindering Spirits". Kva er eit hinder, korleis identifisere det, deale med det, sleppe det og kome seg vidare. Bodskapen var klar: search and destroy. Generellt veldig bra, matnyttig og inspirerande. Spesiellt ein del av talen traff ekstra godt: Han tok for seg konkrete eksempel frå sitt eige liv, og eitt av dei lydde omtrent slik:
"... and if I'm in a place of worship and I feel I can't express my inner feelings, if there's no dancing and shouting, it becomes a hindering factor for me, and that just ain't right!"
Salen reiste seg i eit stort, felles amen!
Men er dette med dans, jubel og glede noko for alle? Mamma og pappa seier det er bra dei forskjellige kyrkjesamfunna uttrykker seg på forskjellige måtar, - for vi er jo så forskjellige. Nokre stadar sit dei benkeradene og resiterar ferdigskrevne bøner, nokre stadar ber dei høgt og fritt, andre stader ber dei i tunger. Nokre stadar syng dei hymner etter kyrkjeorgel, nokre stadar med kassegitar, andre stadar med full vreng. Nokre stadar sit dei, nokre stadar er det lov å stå, andre stadar dansar dei av full kraft.
Alt dette er vel og bra, men for meg er det noko som skurrar. Er vi eigentleg forskjellige? Eg meiner, vi er vel alle frelst frå både lova og døden? Så forskjellig som vi oppførar oss, skulle ein nesten tru at vi ikkje trur på det same.
Desse forskjellige kyrkjesamfunna - dei forkynner det same bodskapet, sant? Dersom svaret er ja, må det nesten bety at veldig, veldig mange sit inne med store mengder undertrykt glede, - dei går i kyrkjesamfunn som ikkje opnar for å uttrykke gleden over bodskapet det sjølv forkynner.
Ta f.eks. statskyrkja, slik eg kjenner den. Ganske moderat entusiasme, for å seie det slik. Om så ein einaste medlem i ein slik kyrkjelyd kjenner på gleden over Jesu frelse, men ikkje får rom til å uttrykke seg ... trist. Han eller ho er på feil stad.
Det er då det slår meg at eg er ein av desse. Eg står i hengemyra. Det er eit hinder, og eg ser no kva eg går glipp av. Er eg på feil stad? Kva kan eg gjere?
Kva skjer når heimelaget scorar? Alle går av skaftet, jublar, hoppar, dansar og brølar. Alle.
Kva skjer når nokre av desse supportarane går i kyrkja dagen etterpå? Du veit svaret.
Er ikkje den daglege velsigning frå Gud hakket større enn 1 - 0? Er ikkje frelse frå synd og evig liv hakket større enn cupfinalen? Vi er kanskje forskjellige, men vi heiar alle på det same laget og har like stor grunn til å feire.
15 januar, 2007
White Men Can't Jump
Galskapen lenge leve! I wan't somma'that! I wan't some galskap in my life!
Først: Ja, eg er klar over at overskriftene mine har vore i overkant amerikaniserte og klisjé i det siste. Det har berre blitt sånn. Dei er i det minste relatert til innhaldet.
Korleis vere radikal i New Orleans:
- Ver kvit
- Ha ein BMI på under 30
- Arranger eit kyrkjemøte som varar under tre timar
- Ha hjulkapslar og/eller standardfelgar på bilen din
- Rydd i gatene
- Gå i ei t-skjorte som passar
Vi har dei siste par dagane besøkt nokre svarte kyrkjer, og då meinar eg svarte!
Pupulært sitat:
"Kva skjer med at dette ikkje er ein film?!"
De som kjenner meg kan sikkert høyre meg seie dette. Og det er verkeleg som plukka ut frå ein film, berre villare. I positiv forstand. Dei svarte kristne strålar ein slik glede og kjærleik mellom kvarandre, at halvparten hadde vore nok for å utgjere den absolutte motpol til oss nordmenn. Det er verkeleg dans, hopping, roping, skriking og grining på kvart einaste møte. And i luv it!
I dag opplevde vi til dømes noko dei kallar "dynamic preaching" frå ein "dynamic preacher".
Wiktionary.org:
Dynamic - Able to change and to adapt.
Eg trur ikkje han hadde nokon plan på korleis han skulle begynne. Han hadde i alle fall ingen plan på korleis det skulle gå. Men Den Heilage Ande fekk inspirere han fritt, og når han først kom i gang tok det heilt, heilt av. Noko meir intenst skal du leite lenge etter. Sjå for deg ei kurve som stig frå botn til topp i ein 45 graders vinkel, for så å bli på topp i ein rett, horisontal strek, langt og lengre bortover. Der har du intensitetskurva. På grensa til slitsomt.
No kjem overskrifta inn. Eg har aldri følt meg så kvit som eg gjorde det første møtet i den bittelille kyrkja. Det var fullt, ca. 80 personar. Oss, dei kvite, på ei side av midtgangen, dei svarte på den andre. Det er kontrast, skal eg love deg, både visuellt sett, når det gjeld lydnivå, respons, moves og generell galskap. Eg tenkte på det som crazy då, med ein gong, men så går det opp for meg at alt er ekte, rett frå levra, - dei viser genuin glede for at dei er frelst!
Scenario: Du får møte Jesus, din beste ven, som har redda livet ditt i alle fall ein gong, som dagleg sørgar for at du har det du treng og meir til, og som elskar deg meir enn noko anna. Du er klar over kven han er og alt dette. Kva gjer du?
1. Sit eller står med augene igjen og kviskrar "Takk, Jesus!"
2. Klikkar totalt, tek til å hoppe og juble av glede medan du ropar igjen og igjen, så høgt du kan: "Halleluja! Pris Herren!"
Dersom du går for svaralternativ 1 er det gode odds for at du er norsk. Eg går definitivt for 1. Kvifor er det slik? Må det vere slik? Har eg ikkje forstått kva Jesus har gjort og framleis gjer for meg?
Så kjipt det må vere å elske nokon over alt, så høgt at du døyr for den personen, og den synlege reaksjonen du får tilbake er litt lav mumling og kanskje ei utstrekt hand. Stakkars Jesus.
Kultur, jada, jada, det må takast inn i samanhengen. Heime hadde vi kanskje flira av eit ekte gledesutbrot og det som høyrer med. Men det interessante er at det gjer dei her og. Ja, dei flirar og ler av kvarandre når gleden tek overhand. Komisk er det jo, det kan ingen stikke under ein stol. Men høyr kva dei seier då:
"I don't know about you, but I'm havin' a time of joy in fellowship with Jesus right now! I don't know about you, but I'm gonna show it! You might stare at me, laught at me, but I don't care, - I just can't hide it! I'm too happy about aaaaall that he's done for me!"
Fri meg! Nokon hjelp meg ut av denne norske hengemyra! Eg er ikkje særleg nyansert i saka mi her no, det veit eg, men prøv å bær over med meg. Eg er overvelda og kjenner på eit behov: Om eg berre kunne ta med meg litt av fridomen, frimodet og entusiasmen heim. Om eg berre hadde tort å la meg påverke. Men eg veit så alt for godt at alternativ 1 er "det einaste" alternativet når eg står der, tilbake i kulda. Hengemyra. Om eg berre kunne drite litt hardare i kva folk syns ...
Dette blei eg ikkje heilt ferdig med, merkar eg, men det blir eg nok heller aldri. Slikt tek tid, spesiellt fordi det er fleire enn eg som må tore å sleppe seg lause. Men eg skal love deg, dersom du er kristen, går på møter, og plutseleg tør ein dag: du vil oppleve det så fantastisk befriande og naturleg. Ja, naturleg. Kva er vel meir naturleg enn å danse for Jesus?
Først: Ja, eg er klar over at overskriftene mine har vore i overkant amerikaniserte og klisjé i det siste. Det har berre blitt sånn. Dei er i det minste relatert til innhaldet.
Korleis vere radikal i New Orleans:
- Ver kvit
- Ha ein BMI på under 30
- Arranger eit kyrkjemøte som varar under tre timar
- Ha hjulkapslar og/eller standardfelgar på bilen din
- Rydd i gatene
- Gå i ei t-skjorte som passar
Vi har dei siste par dagane besøkt nokre svarte kyrkjer, og då meinar eg svarte!
Pupulært sitat:
De som kjenner meg kan sikkert høyre meg seie dette. Og det er verkeleg som plukka ut frå ein film, berre villare. I positiv forstand. Dei svarte kristne strålar ein slik glede og kjærleik mellom kvarandre, at halvparten hadde vore nok for å utgjere den absolutte motpol til oss nordmenn. Det er verkeleg dans, hopping, roping, skriking og grining på kvart einaste møte. And i luv it!
I dag opplevde vi til dømes noko dei kallar "dynamic preaching" frå ein "dynamic preacher".
Wiktionary.org:
Eg trur ikkje han hadde nokon plan på korleis han skulle begynne. Han hadde i alle fall ingen plan på korleis det skulle gå. Men Den Heilage Ande fekk inspirere han fritt, og når han først kom i gang tok det heilt, heilt av. Noko meir intenst skal du leite lenge etter. Sjå for deg ei kurve som stig frå botn til topp i ein 45 graders vinkel, for så å bli på topp i ein rett, horisontal strek, langt og lengre bortover. Der har du intensitetskurva. På grensa til slitsomt.
No kjem overskrifta inn. Eg har aldri følt meg så kvit som eg gjorde det første møtet i den bittelille kyrkja. Det var fullt, ca. 80 personar. Oss, dei kvite, på ei side av midtgangen, dei svarte på den andre. Det er kontrast, skal eg love deg, både visuellt sett, når det gjeld lydnivå, respons, moves og generell galskap. Eg tenkte på det som crazy då, med ein gong, men så går det opp for meg at alt er ekte, rett frå levra, - dei viser genuin glede for at dei er frelst!
Scenario: Du får møte Jesus, din beste ven, som har redda livet ditt i alle fall ein gong, som dagleg sørgar for at du har det du treng og meir til, og som elskar deg meir enn noko anna. Du er klar over kven han er og alt dette. Kva gjer du?
1. Sit eller står med augene igjen og kviskrar "Takk, Jesus!"
2. Klikkar totalt, tek til å hoppe og juble av glede medan du ropar igjen og igjen, så høgt du kan: "Halleluja! Pris Herren!"
Dersom du går for svaralternativ 1 er det gode odds for at du er norsk. Eg går definitivt for 1. Kvifor er det slik? Må det vere slik? Har eg ikkje forstått kva Jesus har gjort og framleis gjer for meg?
Så kjipt det må vere å elske nokon over alt, så høgt at du døyr for den personen, og den synlege reaksjonen du får tilbake er litt lav mumling og kanskje ei utstrekt hand. Stakkars Jesus.
Kultur, jada, jada, det må takast inn i samanhengen. Heime hadde vi kanskje flira av eit ekte gledesutbrot og det som høyrer med. Men det interessante er at det gjer dei her og. Ja, dei flirar og ler av kvarandre når gleden tek overhand. Komisk er det jo, det kan ingen stikke under ein stol. Men høyr kva dei seier då:
Fri meg! Nokon hjelp meg ut av denne norske hengemyra! Eg er ikkje særleg nyansert i saka mi her no, det veit eg, men prøv å bær over med meg. Eg er overvelda og kjenner på eit behov: Om eg berre kunne ta med meg litt av fridomen, frimodet og entusiasmen heim. Om eg berre hadde tort å la meg påverke. Men eg veit så alt for godt at alternativ 1 er "det einaste" alternativet når eg står der, tilbake i kulda. Hengemyra. Om eg berre kunne drite litt hardare i kva folk syns ...
Dette blei eg ikkje heilt ferdig med, merkar eg, men det blir eg nok heller aldri. Slikt tek tid, spesiellt fordi det er fleire enn eg som må tore å sleppe seg lause. Men eg skal love deg, dersom du er kristen, går på møter, og plutseleg tør ein dag: du vil oppleve det så fantastisk befriande og naturleg. Ja, naturleg. Kva er vel meir naturleg enn å danse for Jesus?
12 januar, 2007
The Big Easy
Førsteinntrykket av byen var ... interessant?
Kvar dag på turen startar med dusj, frukost, stille halvtime og samling klokka ti. Og det er først på desse samlingane vi får vite kva dagen vil bringe. I dag: gjer det du vil fram til klokka fem. Hmm, det er jo ei stund til.
Sjømannskyrkja ligg i gåavstand til sentrum, dvs. Canal- og Burbon Street. Etter å ha tusla ei stund saman med ein gjeng, tok eg og Stian av på eiga hand, utanfor dei mest turistifiserte områda. Eg er overaska over kor dødt det er overalt, slitt og rotete. Kanskje det eigentleg er sjarmerande, at det er eg som ikkje forstår, men eg har sett mykje av USA og New Orleans slår meg ikkje som veldig betagande. Det er heilt tydeleg at byen, ja, kanskje heile staten er fattig. Manglande vedlikehald pregar det meste, til og med i dei mest kommersielle områda. Synd, for arkitekturen er spesiell og burde setjast pris på.
I kvel skal vi halde konsert i Buton Rouge, og besøke eit vekkelsesmøte/Revival Meeting. Det blir forhåpentlegvis heilt crazy, begge deler. Vi har vanlegvis alt på stell når vi skal spele, PC og metronom bak trommesettet, monitorar over alt og lydprøver god tid i forvegen. No må vi rett på scena med få minutts forvarsel, spele på instrument vi aldri har prøvd før, utan korkje metronomar eller lydprøver. Litt stuntaktig. De skal få referat.
Eg og fem andre gutar frå klassa har fått tildelt "biblioteket" i sjømannskyrkja, noko vi trudde skulle bli hardt og skandaløst, men som viste seg å vere rein luksus. Gode madrasser med både dyne og pute til, PC i eitt hjørne og TV i eitt anna. Vi søv godt, med andre ord, og kan underhalde oss sjølve når det er behov for det. Slik som no. Dei andre et ein slags lunsj, men eg går fort lei av svampaktig, amerikansk luftloff. Dei skulle handle inn litt cereals og frukt til imorgon, så det blir bra.
Noko anna som er bra, er den stille halvtimen i starten av dagen. Då tek eg fram den nye NT-bibelen min eg fekk av Rebekka til jul og slenger beina på bassengkanten. Det er heilt topp. Forstår ikkje kvifor eg ikkje gjer det heime. Bibelen - ein god start på dagen. Dagens tankevekkar: Matt 7:1-5.
Hmf, eg taklar ikkje å skrive med tidspress. Det dannar seg kø på PC-en her, så eg må vel runde av.
Kvar dag på turen startar med dusj, frukost, stille halvtime og samling klokka ti. Og det er først på desse samlingane vi får vite kva dagen vil bringe. I dag: gjer det du vil fram til klokka fem. Hmm, det er jo ei stund til.
Sjømannskyrkja ligg i gåavstand til sentrum, dvs. Canal- og Burbon Street. Etter å ha tusla ei stund saman med ein gjeng, tok eg og Stian av på eiga hand, utanfor dei mest turistifiserte områda. Eg er overaska over kor dødt det er overalt, slitt og rotete. Kanskje det eigentleg er sjarmerande, at det er eg som ikkje forstår, men eg har sett mykje av USA og New Orleans slår meg ikkje som veldig betagande. Det er heilt tydeleg at byen, ja, kanskje heile staten er fattig. Manglande vedlikehald pregar det meste, til og med i dei mest kommersielle områda. Synd, for arkitekturen er spesiell og burde setjast pris på.
I kvel skal vi halde konsert i Buton Rouge, og besøke eit vekkelsesmøte/Revival Meeting. Det blir forhåpentlegvis heilt crazy, begge deler. Vi har vanlegvis alt på stell når vi skal spele, PC og metronom bak trommesettet, monitorar over alt og lydprøver god tid i forvegen. No må vi rett på scena med få minutts forvarsel, spele på instrument vi aldri har prøvd før, utan korkje metronomar eller lydprøver. Litt stuntaktig. De skal få referat.
Eg og fem andre gutar frå klassa har fått tildelt "biblioteket" i sjømannskyrkja, noko vi trudde skulle bli hardt og skandaløst, men som viste seg å vere rein luksus. Gode madrasser med både dyne og pute til, PC i eitt hjørne og TV i eitt anna. Vi søv godt, med andre ord, og kan underhalde oss sjølve når det er behov for det. Slik som no. Dei andre et ein slags lunsj, men eg går fort lei av svampaktig, amerikansk luftloff. Dei skulle handle inn litt cereals og frukt til imorgon, så det blir bra.
Noko anna som er bra, er den stille halvtimen i starten av dagen. Då tek eg fram den nye NT-bibelen min eg fekk av Rebekka til jul og slenger beina på bassengkanten. Det er heilt topp. Forstår ikkje kvifor eg ikkje gjer det heime. Bibelen - ein god start på dagen. Dagens tankevekkar: Matt 7:1-5.
Hmf, eg taklar ikkje å skrive med tidspress. Det dannar seg kø på PC-en her, så eg må vel runde av.
Homeland Security
Då var det tilsynelatande lille nålauget passert, og vi er trygt på plass i Norwegian Seamens Church, sentralt i New Orleans. Mykje har skjedd sidan 9/11, ja, berre sidan sist eg var i USA.
Det er 5 år sidan sist gong eg var i USA, dvs. eitt år etter 11. september, men mykje har skjedd sidan den gong. Kva skjer med fingeravtrykk, avbilding og skeptiske spørsmål? Vi måtte til og med re-checke bagasjen i nokre voldsome røntgenapparat når vi kom inn i landet, som om utanlandsk rutine ikkje var godt nok. Uansett, det er eit pes.
No er det 23 timar sidan eg sto opp, derav 13 av dei tilbrakt på fly. Men vi er framme og alle er begeistra over både temperatur, soveforhold, bassenget i hagen og det trådlaust internett. Stort meir kan eg ikkje skrive per no, då vi knapt har vore her ein time, men det blir meir (reise)blogg då eg og Stian praktisk tala ligg i dobbeltseng (og han har laptop).
Det er 5 år sidan sist gong eg var i USA, dvs. eitt år etter 11. september, men mykje har skjedd sidan den gong. Kva skjer med fingeravtrykk, avbilding og skeptiske spørsmål? Vi måtte til og med re-checke bagasjen i nokre voldsome røntgenapparat når vi kom inn i landet, som om utanlandsk rutine ikkje var godt nok. Uansett, det er eit pes.
No er det 23 timar sidan eg sto opp, derav 13 av dei tilbrakt på fly. Men vi er framme og alle er begeistra over både temperatur, soveforhold, bassenget i hagen og det trådlaust internett. Stort meir kan eg ikkje skrive per no, då vi knapt har vore her ein time, men det blir meir (reise)blogg då eg og Stian praktisk tala ligg i dobbeltseng (og han har laptop).
Abonner på:
Innlegg (Atom)
